Ierland, cultuur en uitzicht, Killiney en Dalkey – Wanneer ik de gordijnen open trek zie ik dat het vannacht geregend heeft. Maar de voorspelling voor vandaag is droog en dat komt goed uit, want we zullen veel buiten zijn. Vanuit mijn ooghoek zie ik op het Ierse nieuws voorbij komen dat Bono door een tijdschrift tot ‘woman of the year’ verkozen is. Woman ehh, vrouw ehhh, rare gasten die lui van het tijdschrift. Maar ook grappig, want deze zanger van de Ierse band U2 heeft een optrekje in de buurt waar wij vandaag als eerste zullen gaan lopen. Of we de juiste schoenen mee wilden nemen, want we gaan de heuvel op. Zou hij een kopje thee voor ons hebben klaarstaan ;)?
Killiney Hill
Waren we gister in Dublin, vandaag staat cultuur en uitzicht op het programma. En proeven natuurlijk….. Dus koffer in de bus, wandelschoenen aan, laten we wat calorieën gaan verbranden! Onze gids heeft het constant over de mountains, de bergen rond Dublin, wat voor wat hilariteit zorgt bij de Oostenrijkse collega’s. Maar toch, ik zie wat mensen hijgen wanneer we Killiney Hill oplopen. De plek waar mensen in de zomermaanden picknicken, hardlopers hun rondje lopen en waar hondenbezitters in groepjes bij elkaar staan. Ook de plek waar in oude tijden de gegoede dames zich naar boven lieten rijden en bij de obelisk op de top een kopje thee dronken, of misschien stiekem een whiskey.
Er is niets gelogen over het prachtige uitzicht. En ik realiseer me dat Dublin ook een strand-stad is. Niet zoals in de zin van een Barcelona, maar Dublin ligt aan de Ierse zee, heeft een haven en stranden. En ook hier duiken mensen jaarrond het water in, zie ik in de diepte. In de verte zien we de trein rijden, die langs de gehele Dublin Bay gaat en iets lager op de heuvel staat een klein kasteel. “Daar woont Enya, de zangeres en net daarachter, achter de bomen woont Bono” vertelt onze gids. “Maar niet alleen hele rijke mensen wonen hier, veel van de huizen rond de heuvel zijn familiehuizen, al honderden jaren in de familie.” Uit haar tas pakt ze ondertussen een flesje rozenbottelsiroop. Zelf geplukt samen met haar kinderen, net zoals veel mensen uit de buurt hier doen. Ook bramen en kleine gele bloemetjes, die door salades of soep gaan, worden met hele gezinnen op de heuvel geplukt. Waarom ver halen, wat je dichtbij hebt, puur, zonder een etiketje biologisch, maar zo van het land en oh zo lekker.
Schrijvers en Dalkey
We dalen af naar Dalkey, dat aan de voet van de heuvel ligt. Het plaatsje Killiney ligt net aan de andere kant van de heuvel. Veel dorpjes in Ierland hebben ‘kill/kil’ in hun naam. Heeft niets te maken met messen, zwaarden of veldslagen, maar ‘kill’ staat in gaelic voor ‘kerk’. Maakt al die namen meteen een stuk minder bloeddorstig. Op naar Dalkey dus, waar Bernard Shaw (toneelschrijver van bijvoorbeeld Pygmalion, de inspiratie voor de musical My fair Lady) geboren is, waar de schrijver van het lijvige Ulysses op school zat, namen uit de filmwereld wonen, waar een kasteel staat en waar een behoorlijk aantal winkeltjes te vinden zijn. Boekwinkels natuurlijk, maar ook delicatessen, ambachtelijk brood, heerlijke scones of biologische koffie-to-go.
Ga je naar Ierland dan moet je in ieder geval één kasteel bezocht hebben en deze in Dalkey is lekker compact en we klimmen snel de toren op, bekijken de garderobe en zien hoe het vee de kamers erboven verwarmden. Maar er is al een tijdje niets geproefd. Niet dat de magen echt knorren, maar de meeste van de groep hebben vanmorgen gekozen voor een bakje yoghurt met fruit en hebben de white & black pudding, de sausages en scrambled eggs gelaten voor wat het was. Ontbijten kan dan goed voor je zijn, maar er is een grens, zeker op dit soort trips.
Food sharing in een Ierse pub
Dus stappen we Finnegan’s Pub in, aan de Sorrento street. Sorrento inderdaad, die plaats in Italië in de buurt van Napels. De Dublin baai wordt liefkozend ook de Golf van Napels genoemd. Nu ben ik daar zelf nooit geweest, maar vooral op een zonnige dag in de lente of zomer kan ik me dat met de palmbomen die hier overal staan best een beetje voorstellen. Prominent hangt in Finnegan’s een foto van Michelle Obama aan de muur met haar armen om de eigenaren. En ik lees dat ook een Penelope Cruz hier een pintje heeft weggetikt. Vandaag geen bekendheden, maar vooral de wat oudere inwoners die een plekje hebben gevonden. Met de Italiaanse collega’s besluiten we wat gerechten te delen. Food sharing is hier nog niet zo bekend, maar de serveerster kan er wel om lachen en vraagt tot 3 keer toe of we zeker weten dat we maar 2 voorgerechten willen met vier personen.
Nu ik het vorige terug lees, lijkt het alsof we al richting een uur of 5 gaan, maar niets is minder waar. Dit was de lunch en we hebben dus nog het een en ander op het programma staan vandaag. Eerst zorgen we dat we dichter bij de kust komen, die wateren waaruit zoveel moois en lekkers gehaald wordt. Veel waarvan wij in Nederland ook genieten, denk maar eens aan zalm, mosselen en oesters. Op naar Sandycove, het mannenbad en de Martello toren.
Sandycove
Eerst maar wat over de Martello toren, een ronde verdedigingstoren die je op heel veel plekken langs de kust ziet. Deze in Sandycove is gratis toegankelijk en heeft een permanente tentoonstelling over de Ierse schrijver James Joyce, een bekende voor literatuurliefhebbers. Leuk om even bovenop te staan, maar dat bad, tot voor kort alleen voor mannen, de ‘Forty Foot’ daar ben ik echt nieuwsgierig naar. Ik heb me natuurlijk zitten bedenken wat ik me daar nou bij moest voorstellen. Zitten er een stel mannen in een bad ergens in een park, op het strand, op de stoep? Is het een soort van pub in het water? En waarom alleen voor mannen?
Teabag in het mannenbad
We lopen langs de zee in Dalkey wanneer de gids op een bordje ‘Forty Foot’ wijst en meteen zegt dat ze er net iemand zag inlopen. Misschien moeten we even nadenken voordat we de pijl volgen. Het kan zijn dat de man naakt het water ingaat en hij een groep journalisten met grote camera’s om hun nek niet zo waardeert. Vandaar dus tot voor kort alleen voor mannen, vrouwen zouden wel eens kunnen schrikken van die naakte mannen. Of andersom. Het bad is zeker niet een kuip op pootjes, maar een minibaai tussen een aantal flinke rotsen, direct aan zee. Met zeewater dat rond de 10 graden is, oeps.
Inderdaad is er een ouder mannetje dat zich aan het uitkleden is en voordat denkt dat hij de nieuwe Brad Pitt is, ga ik hem maar even uitleggen waarom we hier zijn. “Hebben jullie onze zalm al geproefd?” is het eerste dat hij zegt, “De beste van de hele wereld. En oesters en kreeft?”. Even denk ik dat hij ter plekke een kreeft uit het water zal trekken, maar hij vertelt dat hij een ’teabag’- zwemmer is. Even onderdompelen en snel er weer uit. Iedere dag, weer of geen weer, nooit een dokter nodig. Gewoon met een zwembroek aan want de lady’s komen tegenwoordig ook hier. Even later stapt er inderdaad een wat jongere vrouw op de rotsen. Gezellig kletsend met de oudere man, als oude vrienden. Forty Foot is vergelijkbaar met het bankje in het park waar mensen elkaar ontmoeten, maar dus iedere dag, ook in water van 10 graden. Respect!
Best Food & Drink shop 2016
Terug naar het hotel, tijd om zelf een bad te nemen (met warm water!) en ons klaar te maken voor het laatste deel van de dag. Het was een dag vol cultuur, uitzicht en zeelucht, maar onze Ierse begeleiders Rory en Shane willen ons zoveel mogelijk meegeven van het eten dat Ierland te bieden heeft, dus op naar de ‘Best Food & drink shop 2016′. Met de naam Caviston’s Food Emporium verwacht je een mega hal vol huizenhoge stellingen, maar niets is minder waar. In een gemiddelde AH past deze winkel wel 4 keer. Elk plekje is benut. Of je nu op zoek bent naar avocado-olie, de lekkerste cheddar, verse schol, aloë vera blad of gekonfijte kersen. Het is hier te vinden. Brood bakken ze zelf en wil je meteen proeven dan kan je aanschuiven in het naastgelegen restaurant.
Gedenkwaardige onverwachte stop
Maar de eigenaar, Peter Caviston, heeft nog een verrassing voor ons. Toen hij aan vrienden vertelde dat een groep journalisten langs zou komen, staken de mannen de koppen bij elkaar, werd de big green egg aangestoken, de zalm gerookt en paddenstoelen geplukt. In Nederland zie je steeds meer dat de tuin of het balkon een verlengstuk van binnen wordt. In Ierland begint deze trend net. Maar deze mannen weten er een waar feest van te maken. Champignons gebakken in een Guinness glace (Guinness met honing laten inkoken tot een stroop), op eiken gerookte zalm en een enthousiasme en passie voor de beste ingrediënten maken dit tot een gedenkwaardige onverwachte stop.
Ondertussen zijn Rory en Shane druk aan het gebaren. We moeten nog dineren en met gister nog in mijn gedachte moet ik met pijn in mijn hart kleine hapjes nemen en dat extra stukje zalm laten liggen. Straat over en we stappen het kleine restaurant binnen dat bij de winkel hoort. Ook hier kunnen we zelf kiezen en ik ga voor een heerlijke tong. Verser dan vers en heerlijk.
Ierland en voetbal
De mannen die ons zo ontzettend welkom hebben geheten hebben ons uitgenodigd om na het eten nog wat te drinken in de pub. We zijn moe, maar één biertje moet kunnen. En eigenlijk ben ik wel benieuwd hoe druk het nu eigenlijk is in een plaatselijke pub op een dinsdagavond. Nou, gezellig druk dus. Na bridgeles komen mensen nog even een afzakkertje halen, een stelletje zit in de hoek en ondertussen staat op de tv de voetbalwedstrijd Engeland – Spanje aan. Wanneer Spanje scoort klinkt er gejuich. Dit is Ierland en hier hebben ze het eigenlijk liever over de Ierse supporters, dan Engeland te zien winnen ;).
