Een Franse sterrenkok en ‘grand chef’ maakt zijn entree op de Culinaire Jacobsroute
Na een nacht met veel te weinig slaap moesten we om half negen acte présence geven in het chique hotel Trofana Royal voor een persconferentie. Wij Nederlanders en Belgen dachten dat we te laat waren – 10 minuten – maar we waren een van de eersten. Bovendien was de topper van de dag, de meervoudig driesterrenkok Marc Veyrat er ook nog niet.
Men wilde al bijna zonder hem beginnen, toen hij met veel aanwezigheid zijn entrée maakte: lang donker haar, rond zonnebrilletje op, zwarte hoed, open roze-rood overhemd dat als een gewaad over zijn buik hing en een opvallende ketting.
Voilà, hier komt de artiest! Natuurlijk trok hij de meeste aandacht naar zich toe, maar hij kwam ook een boodschap brengen: we moeten weer leren goed te eten. Niet noodzakelijkerwijze goed in de zin van duur en exclusief, maar eerlijk voedsel. Geen overproductie, geen uitputting van onze aarde. En daar was hij heel serieus over. ‘Het is héél belangrijk’, herhaalde Veyrat. We moeten voor de aarde, de dieren én onszelf gaan zorgen. Hij presenteerde dan ook een vegetarische lasagne met een groene groentesaus en groene blaadjes.
Presentatie van de gerechten van de culinaire Jacobsroute
Gelukkig kwamen de andere koks ook aan bod. Onze ‘eigen’ Laurent Smallegange kwam met een gerecht van krokant gebakken buikspek, op een bedje van puree en seizoensgroenten, op dit moment nog net wat asperges, maar later in het seizoen zouden die voor iets anders gaan plaatsmaken. En dubbelgedopte tuinboontjes. We kregen al trek. De Britse Matthew Tomkinson ging voor zijn roots en kwam met een stuk zachtgegaarde kalfswang, worteltjes en broccoli gerookte aardappels en geglaceerde uitjes. De Duitse Jörg Sackmann zou ons gaan verrassen met een stuk varkensnek in een saus met pruimen en orientaalse specerijen.
Bergwandelen met lekker eten als beloning
Hierna was het wachten op de busjes die ons naar de voet van de berg zouden brengen. Dat had wat voeten in de aarde. Tweemaal reden de chauffeurs verkeerd en moesten op een geitenpaadje met diep dal onder ons keren, geen gemakkelijke opgave. Eindelijk mochten we er uit om te wandelen. Wat nog begon als een soort trappelen van ongeduld, werd gauw toch wat rustiger. Het was best een pittige klim! Zeven kilometer omhoog, constant omhoog zelfs en het laatste half uur zeker 60 graden stijgen. Temperatuur voelde al net zoveel, maar die was in elk geval ook aanzienlijk. Fijn, die zwarte rugzak met waterdicht jack en dik vest ‘want je weet het nooit in de bergen’. Maar goed, onze klim werd enorm beloond. Per helicopter had men hetzelfde jodelorkestje van de overige avond ingevlogen en frisse dirndel-dames met schalen vleeswaren, kaas, heerlijk kummelbrood en witte wijn. Nog een paar honderd meter en we waren aansluitend op bestemming.
Wonderlijk: tussen de stukken sneeuw, zaten we daar in de warmte, met een schitterend uitzicht en een heerlijke lunch in het vooruitzicht. De berghut bleek een serieuze hut, bijna een heus hotel.
Vier sterrenkoks op een berg in Tirol
De vier chefkoks serveerden ons hun gerechten, die de hele zomer daar zullen worden geserveerd. Dat betekende dus 4 bordjes proeven. Mét een heerlijk wijntje en toe lokaal gebrouwen schnapps. Verrukkelijk! Ik zal morgen verder uitwijzen over de gerechten. Na deze voortreffelijke lunch in een fenomenale setting, mochten we weer naar beneden. Ook nog wel een hele klus. Maar eerst mochten we nog op de foto. Met de chefs, de chefs met elkaar, de clubjes met elkaar. Het was werkelijk allergenoegelijkst.
Nu even met de voetjes omhoog van alles bijkomen, straks nóg een evenement…. To be continued!
